Anneler günü

Miniğimle bu hafta da birlikte çok iyi vakit geçirdik. Anneler gününde annesi yoktu ama hala ve amca sürprizi vardı. Sezgi halası hafta sonu için Antalya’daydı. Sınavları öncesi Antalya’da deniz havasıyla birlikte Kuzucan’ın kokusunu içine çekmek istemiş. Mehmet amcası da çalışmalarını yürüttüğü sinema filmini bitirdi. Yorgunluğunu bizimle vakit geçirerek attı.

Geleneksel babaanne kahvaltısını yaptıktan sonra Beren’in daha önceden televizyonda reklamını gördüğü ve “bana bundan alar mısın?” dediği dişçi setiyle oyuna başladık. Üç renk oyun hamurunu kutularından çıkardık. Kalıpları kullanarak iki diş yaptık. Adamın ağzına yerleştirdik. Beren diş fırçasını aldığı gibi adama yardımcı olmaya çalıştı. 🙂 Birlikte uzunca bir süre adamın tedavisi ile uğraştık. İlk geldiğinde ağzında hiç dişi yoktu. (Sonrasında da olmadı o ayrı) Yeni dişler yaptık, diş teli yaptık. Bozulanı yeniden derken amca ve hala geldiler kuzumu görmeye, Onunla bir günü paylaşmaya.

Gidebileceğimiz yerler listesinde Minicity Canyon Antalya vardı. Yola koyulduk. Tam hedefimize yaklaşmıştık ki, Miniğim uyuyakaldı arabada. Koltuğundan indirip pusetine yatırdım ama aslında sadece Beren için gitmiştik biz oraya. O nedenle girmekten vazgeçtik. Hemen karşıya Beachpark’a geçtik. Deniz kenarına yaklaştıkça rüzgar da kendini iyice belli etmeye başlamıştı. Sardık sarmaladık kuzuyu üşümesin diye. Mehmet amcası üzerindeki gömleğini çıkardı, pusetin arkasına astı rüzgarı kesmek için. Biraz yürüdükten sonra, rüzgardan çok etkilenmeyeceğimiz bir yere oturduk. Kuzuyu da aldık yanımıza ve hâlâ güzellik uykusunun derinliklerindeydi. Bir süre orada oturduk. Sütlü neskafelerimizi söyledik. Bir iki yudum almıştık ki, birden gözlerini açtı kuzum ve etrafına baktı. Karşısında halası ve amcası vardı. Ben de karşıdan bu güzel kareleri yakalamaya çalıştım.

Rüzgarlı havada çabucak soğuyan kahvelerimiz bittikten sonra Beren yeşil çimler üzerinde gezmeye başladı. Güneşe doğru çıktı ve ileride bir kedi gördü. Hemen kedinin peşinden koştu. Kedi de Beren’le oyun oynamak istermiş gibi bir koşuyordu bir duruyordu. Arkasından halası da Beren’i takip etti. Ben de arkalarından elimde fotoğraf makinasıyla güzel fotoğrafların peşinde koştum. Mehmet amcası da sonrasında gruba katıldı. Kediyi iyice uzaklaştırıp geriye döndük. Minik tatlı tavşanım bu kez de oyun parkını gördü. Ama o park oturduğumuz yere uzaktı ve başka bir yere aitti. Bizim oturduğumuz yerde de küçük bir kaydırak ve salıncak da vardı. Beren’i bu parka yönlendirip, eğlencemize burada devam ettik. Kaydıraktan kayıp aşağıda halasının kucağında buldu kendini birçok kez. O bitti tahterevalliye geçtik. Onu bitirdik salıncağa geçtik. Amcası onu Beren’in istediği şekilde hızlı hızlı sallarken bundan da sıkıldı. Kendisi salıncağı sallamaya karar verdi. Bir ileri bir geri salıncakla birlikte gelip giderken arada bir dengesini kaybedip poposunun üstüne düştü. Ama anında kalktı ve “olabilir” dedi bize ve tekrar sallamaya devam etti.

Oturduğum koltuğun yan tarafında yatan bir köpeği de gördük Yavrukuş’la birlikte. Ama hayvanları ne kadar sevsek de onları eğer tanımıyorsak, sahipleri yoksa onlara dokunamayacağımızı biliyor. Hepsinin sokak hayvanı olduğunu, uzaktan sevmesi gerektiğini biliyor. Eğer sahibi olan bir hayvansa onu sahibinin yanında sevebileceğini de ayırt edebiliyor. Her söylediğimi açıklıyorum, anlatıyorum. Sebep-sonuç ilişkisini dengeli bir biçimde aktarmaya çalışıyorum.

Uykusunu tam alamamış olan Kuzumun bir de yorgunluğu olunca üzerinde, yavaş yavaş eve dönmeliydik. Bunu da eğlenceli hâle getirerek arabaya ulaşmamız gerekiyordu. Pusetine oturtup, “hızlı gideceğiz, sıkı tutun!” dediğim anda bir çığlık atışı vardı ki, eğlendiği her hâlinden belliydi. Beachpark’ı boydan boya geçtik neredeyse bu şekilde…

Amca ve hala ile birlikte çok güzel bir gün geçirdik. 🙂

Beren’in gün içinde babaannesinin bilgisayarının başında, küçücük parmaklarıyla klavyenin tuşlarına basarak nokta kom nokta kom demesi de ayrı bir gülümseme sebebimiz oldu.