Yeni yıl

Her yıl iyi dileklerle karşılanır, yeni yılın ilk gününe nasıl başlarsan bütün yıl öyle geçer diye düşünülür, umulur. Ben de her zaman bu şekilde düşünmeye çalıştım. Yeni yıl bahane aslında ama insan olarak bunlara ihtiyacımız var.

Beren’in annesi ile ayrılık kararından sonra yaklaşık 2 yıllık bir dönem geçti. Zaman içinde bir araya geldik. Arada Berenimiz olduğu için de bu şekilde devam edecek kaçınılmaz olarak. Ne kadar iyi geçinebilirsek, ne kadar iyi geçirebilirsek bu dönemleri, hepimiz için en iyisi olacağını biliyoruz. Biliyoruz bilmesine fakat ne yazık ki, soğukkanlı davranmak her nedense zorlaşıyor bir noktadan sonra. Bir araya gelip, kızımızı da yanımıza alıp çok zaman geçirdik. Artık hiçbir şey aynı olmasa da, benzer şekilde yaşadığımız anlar oldu. Karşılıklı kahvelerimizi yudumlarken, Berenle ilgili, okulu, yaşantısı, hissettikleri, söyledikleri, duygularını paylaşması üzerine konuştuk. Konuşmaya da devam ediyoruz. Beren’in kendine güvenli bir çocuk olmasında bize düşeni biliyoruz.

Bir araya gelip yaptığımız konuşmaları kısmen dışarıda bir yerde kahve içerken ya da evlerimizde birbirimize misafir olarak gidip yapıyoruz. Bu günlerden birinde bu kez ben, kızım ve annesinin evindeydim. Beren’i nasıl etkilediğini görüyoruz ikimiz de. Olumlu yönde.

Berenle konuşurken öpmek için yanına yaklaştım. “Gitme” dedi birden. Aslında bir yere gitmiyordum. Sadece kızım için kalktım yerimden. İçten gelen bir ses dışarıya yansımıştı sanki kontrolü dışında. Sonra “git” dedi. Devamında “sahi senin evin nerde?” diye sordu. Beklediğim bir soru değildi fakat yine de cevap verdim sakince kızıma,

– Var ya beraber gittiğimiz?

– Ama orası eski ev. Yapılmadı mı yoksa?

– İşte orası benim evim.

– Ama ben orayı sevmiyorum…

– Nesini sevmiyorsun? Duvarların rengini mi?

Biraz rahatlatmaya çalışıp, içinde neler sakladığını öğrenmek için biraz konuyu çeşitlendirmeye çalıştım ama işe yaramadı. Cevaplamadı. Karşılıklı stratejiler var gibi. 🙂